Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Duo Reges: constructio interrete. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Respondeat totidem verbis. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Si quae forte-possumus.

Quid est igitur, inquit, quod requiras? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quonam, inquit, modo? Sint ista Graecorum; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae.

Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Et nemo nimium beatus est; Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Scrupulum, inquam, abeunti; Quare attende, quaeso. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

Dat enim intervalla et relaxat. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Videsne quam sit magna dissensio? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Dat enim intervalla et relaxat. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Hunc vos beatum; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Proclivi currit oratio. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?